سه حکایت بنده

روزی  به دیار بلخ متعبد بودمی مولع زهد و پرهیز تا ناگاه مردی با لباسی فاخر چون  دیوانه ای از در به درآمد و در من پیچید .وی را  بر جای نشاندم و گفتم چگونه است که تو را اینچنین یافتم.لختی بیاندیشید و گفت:سالها در درون چیز دیگری پروردم و در برون کار دیگری کردم.لیک امروز طاقتم به سر آمد و این هر دو یکی کردم.

عاقبت از وسط دو نیم شود        جسم من در کشاکش بد و خوب

من همی میروم به سوی شمال   روح من می رود به سوی جنوب

عابدی دیدم خسته بر گوشه ای نشسته تسبیح پاره و دلق واژگون.وی را گفتم چگونه است که عمری بر سر محب گذاشتی و همچنان پریشان.گفت: هر چه توانستم از عمر هیزم کردم و بر زیر دیگدان طلب نهادم آبی گرم نگردید و فی الحال به آنچه مانده می نگرم و اندیشه در سودای خام و کبوتر زمان بر بام.

ابلهی همچو  اشتری به چرا       نان خورش میل میکند شب و روز

زندگی را  کند  به  هر   انحاء      عیش  از   نوبها ر  تا  به    تموز

وین دگر عاقلی  به  دیوسی       همچو مرغی  اسیر بر  لب  یوز    

شبی با یاران یکدل اتفاق مبیت افتاد.موضعی سبز و خرم که نور ماه فرش سیمگون گسترده و هر گیاه به لونی با وزش نسیم به رقص اندر آمده ،  یاران را گفتم  چگونه است که قلب در سینه همی  تپد  ولی  احساس از ماهیت ضربات آگاه نه.جواب  آمد که  :چه خواهی از این بهتر که حکما گفته اند آنچه مغز وجان آدمی تباه  کند نه تیر تتار آزموده ،که تکرار بیهوده.

 روز و شب را همی به هم دوزم   همچو شمعی به سوز میسوزم

  سامره برد نفع خویش و هنوز    سالها  هی هوا خورم همی گوزم