پرنده خودش را به دیواره ها میزند.پرنده هایی اند بسیار .مع الوصف یک پرنده یا شاید هم چندین پرنده میخواهند عقده اسارت بگشایند.به در و دیوار می زندد.نوک پرهایشان فلزی است و گاهی صدایی چنان گوشخراش طنین انداز میشود که گویی قفس میلرزد.در تنگنای شب که هوا بس تاریک است٬ غسق است.صاحب قفس خواب ندارد.همه پرنده ها با صدای خودشان تکرار میکنند آنچه را که بر روی بالشان حک شده.اینها از خود گویی اختیاری ندارند.از دروازه های قفس وارد شده اند .لختی چرخیده اند و عاقبت توانایی بازگشتشان نه!.بعضی ها را زمان خود به خود از بین میبرد.ولی جنازه آنها همانطور که فروید می پنداشت متعفن در ته قفس میماند و ممکن است با دمی زنده شود با ظاهری.کریه!.بعضی را صاحب قفس آزاد میکند.پرنده های خشمگین.پرنده های افراطی.پرنده های مهربان.پرنده هایی هم هستند که به وسیله پاره ای فعل و انفعالات و با ترکیب با سایر پرنده های مرتبط ٬سیمرغ می شوند.به ندرت این یکی بوجود می آید.به ندرت.اما در صورت شکل گیری٬ سیمرغ همه دیگر پرنده ها را میخورد.سیمرغ ایمان ٬نه شاید به خدا.شاید به مسائلی ملموس تر.شاید سیمرغ امید.شاید سیمرغ عشق.قفس ذهن من هر شب مملو از پرنده هایی است که هر کدام آوازی می سرایند بعضا گوش خراش.بعضی لطیف.همه در هم گمند.شاید همه اگر یکصدا می شدند سیمرغی هم از آن من بود.شاید.
سلام جناب ع.خ
خیلی متشکرم از اینکه به وبلاگ من آمدید. چشم از این به بعد سعی می کنم علاوه بر مدیافایر از 4shared هم استفاده کنم البته همین الانش هم خیلی از لینکام توی 4shared است.
در ضمن ممنون از لینک قشنگتون. این کیه؟
فکر میکنم جان بنجووی باشه..مطمئن نیسسم.
اوه ه ه ه ... ز تعابیر این نوشته خوشم اومد
البته تند تند نوشتم...ولی دارم سعی میکنم پرنده های ذهنمو پر بدم برن
از اونها بود که به شدت از دل براومده مینمود هرچند که وصف الذهن بود که خوب می تونه یه معنی بده. از همینجا به شدت احساس همدردی می کنم. هر چند که شاید درد نیست واقعا
واقعا بعضی وقتا فکر میکنم یه سری آدما تو کلشون پر پرنده افکار در حدی که از پشت شیشه چشاشون معلومه...اینجا شاید