۱۳۹۰

آهوی قلم را بر صفحه کاغذ سیخونک میزنم و انشای خود را می آغازم .سال نو که میاد پرنده ها زر زر میکنن و بوی گند گلها به شمام میرسد.هوا رنگ آبی مزخرفی دارد و مردم همچون عنتر لبخند میزنند و ماهی های قرمز عین توله سگی که دمش را لگد کرده باشند توی تنگ گرد مسخره وول میزنن.من قصد دارم توی سمنو جیش کنم و بعدش بروم و عیدی های بچه ها را به زور دگنک ازشان بگیرم و با اش ترقه بخرم و توی گوش بابا بزرگ وقتی که خواب است روشن کنم.دیروز مامانم حواسش نبود و من دماغم را لای پلوهایی که داشت دم میکرد نمودم و فکر کنم که دایی خورد چون وسط غذا قیافه اش مثل پیچ شد!.من امسال قطعا موهای دختر خاله ام را آتش خواهم زد چرا که بچه اش خوشگل است و همه به اون لپ گلی میگویند و به من میگویند سیاه سوخته یام (کپی - اوغله!).یادم باشد ساعت را جلو بکشم تا همه سال تحویل جر بخورند وقتی بفهمند که بیخودی ضایع شده اند و ماچ الکی نموده اند و امسال اگر پدرم برایم دوچرخه نخرد از این هم بدترم و همین الان که زد توی گوشم که ده بار نگو بچه میخواستم بروم و سند خانه و دسته چکهایش را که زیر تخت است بردارم و بدهم به نمکی.خدا بش رحم کرد که انشایم مانده بود و الان فکر میکنم که سبک شدم.!