همیشه سعی کردمجهان دوروورمو باچشم عقل ببینم...احساساتی نباشم...نشد....با طبیعتم مخالف بود .همیشه سعی کردم نکات ریززندگی رو به حافظه بسپارم تا در لحظه مناسب استفاده کنم اما حافظه ام اکثرا یاری نمیکرد.همیشه احساس میکردم نقطه ضعفام خیلی زود آشکار میشن و میترسیدم خودم باشم.هروقت خودم بودم احساس میکردم غیر عادیم.از صورتم از جسمم از خودم بدم میومد انقدر که تو دلم خومو انکار میکردم که من این نیستم و این توهم پر فاصله از واقعیت همیشه آزارم داد.معتقد بودم خوبی خوبی جذب میکنه و همزمان به حیله گری و رفتن راه دور تر اما مطمئن تر چسبیده بودم.سی دو سال از عمرم تلف شد صرف حفاظت از چیزی که فکر میکردم باید باشم ودائما در جهت خلاف رودخانه شنا کردم.
خودمو تو آینه میبینم.یک هیچکس.
از کرانه هزار تیر دعا کرده ام روان....باشد کز آن میانه یکی کارگر شود و نشد/تمام
تو ذهنت چی داری از زندگی که اینجوری میگی؟
خلاف جهت و مطابق جهت و راست و دروغ و ... بی خیال
الان دیگه اینجوری نیستی یعنی ؟
خیلی ها 80 سالگی هم به این نتیجه نمیرسن.
و خیلی ها بودن که توی همین 32 سالگی دوباره متولد شدن.
تو هم متولد شو...
در اوج لحظه های که حس می کنی هیچ هستی میبینی که خیلی هم چیز مهمی هستی و با ارزش که خیلیا بهش غبطه می خورن...باسلام.
منتظر حضورتونم.